Geboortereportage Sten & Esmaé 5-4-2019

Woensdagmiddag. Ik krijg een telefoontje dat Cindy gestript is en dat ze 3 cm ontsluiting heeft. Als er geen verandering plaatsvindt, wordt ze donderdagochtend ingeleid. Ik raak een beetje in de stress, aangezien ik woensdagavond in Amersfoort slaap en donderdag een workshop heb in Amsterdam. Ik twijfel of ik nu moet gaan. Ik app Cindy en zeg dat ze gewoon donderdagavond of -nacht moet bevallen, dan komt alles op z’n pootjes terecht. Ze belooft mij haar best te doen en ik besluit, na wat heen en weer appen, tóch naar Amersfoort te gaan. Ik kan altijd weer terugrijden als het toch ineens begint. Ik ga lekker uit eten met een vriendin en maak een goede nacht.

Donderdagochtend. Als ik om 5.12 uur een berichtje van Cindy krijg om me succes te wensen met de workshop, concludeer ik dat er niets veranderd is sinds gisteren. Om 7.00 uur krijgt ze een infuus. Daarna appt ze me om te zeggen dat het uitloopt omdat het druk is in het ziekenhuis (wat ik stiekem wel fijn vind) en inmiddels zit ik aan tafel met 5 andere fotografen om de workshop te gaan volgen. Ik leg ze allemaal mijn verhaal uit en zeg dat ik enige stress voel, maar naarmate de dag vordert en ik nog steeds met Cindy app, ben ik wel iets rustiger. Het lastige is dat ik naar Leeuwarden moet en zit in Amsterdam, niet echt om de hoek dus. We praten, fotograferen en lunchen en ik hou mijn telefoon in de gaten. Inmiddels heeft Cindy een infuus met weeën-opwekkers en ze zegt dat haar zusje haar telefoon overneemt als het heftiger wordt. Rond 13.00 uur app ik: Is dit Cindy of zus? Het is Cindy, nog steeds 3cm en de weeën-opwekkers worden steeds verhoogd. Ik maak de workshop af en om 16.30 uur app ik dat ik wegrijd. Het verkeer zit niet echt mee, dus ik ben pas om 18.15 uur in Leeuwarden.

Cindy’s zus haalt mij op van beneden. In de verloskamer aangekomen zie ik dat Cindy het nu toch wat zwaarder heeft maar de ontsluiting zet niet echt door, ze zit inmiddels op 5 cm en ze wil een ruggenprik. Cindy gaat mee en zus en ik gaan samen wat eten. Als Cindy terugkomt ligt ze er helemaal anders bij, vrolijk en met een heleboel praatjes begint het wachten. Ik heb nog niet eerder meegemaakt dat de vrouw een ruggenprik krijgt en ik vind het wat saai 🤣de foto’s zullen vanaf dit moment veelal hetzelfde zijn, dus ik besluit om even beneden te gaan zitten met mijn laptop en de foto’s van de workshop uit te zoeken en te bekijken. Rond 22.00 uur ga ik weer naar boven, nog altijd hetzelfde. Cindy begint zich druk te maken over het feit dat de kindjes beide rond 00.00 uur geboren zullen worden maar de 1 ervoor de ander erna. Iedereen probeert haar wat gerust te stellen. We wachten en om 22.30 uur heeft ze 10 cm ontsluiting, de ruggenprik is inmiddels al een tijdje aan het uitwerken en de bedoeling is dat de persweeën zo gaan beginnen. Het is echt wachten op het grote moment. We grappen wat, alsof je op een optreden zit te wachten en wij op de voorste rij zitten.

Om 00.48 uur begint ze met persen, het verloopt heel rustig en sereen. Cindy lijkt kalm en het gaat heel natuurlijk. Iedereen in de kamer weet dat er een jongetje aan zit te komen en zelfs de naam wordt al even genoemd. Sten is er bijna. Stukje bij beetje komt hij dichterbij en om 1.45 uur wordt hij geboren. Hij huilt en kleurt gelijk goed bij. Wat een mooi klein jochie. Sten wordt bij de vader neergelegd en Cindy zegt dat ze alweer voelt dat ze persen moet. Ik weet niet waar ik staan moet! Sten bij zijn vader en Cindy begint alweer met persen! Ik vlieg van de ene naar de andere kant en voordat ik het weet, komt daar om 1.50 uur ook Esmaé ter wereld. Wat is dit bijzonder! Gewoon 2 kindjes in 5 minuten. Esmaé is zo klein! Wat een schatje. Sten is 2345 gram en Esmaé 2100 gram. Ik besef mij dat mijn zoon even zwaar was bij zijn geboorte als deze 2 kindjes bij elkaar ;-). Maar ze zijn perfect! Alles erop en eraan en ze huilen beide. Ze doen het zo goed! Wauw, wat een ervaring, wat een liefde en geluk en wat ben ik dankbaar dat ik hierbij mocht zijn.

Suus